25 lecie Eurobeat'u

Zapraszam do lektury.

Eurobeat z samej nazwy jest gatunkiem muzyki pochodzącym z Europy. Najbardziej związany był ze stylem Italo Disco, jednak początkowo tym mianem od 1985 roku zaczęto określać na rynkach muzycznych Azji większość importowanej z Europy muzyki tanecznej, przede wszystkim produkcje pochodzące z Włoch, ale także Niemiec, gdzie rozwinął się gatunek Euro Disco, oraz z Wielkiej Brytanii i innych państw Europy, w których muzycy naśladowali zespoły i projekty Italo Disco.

Błędnie kojarzony z Hi-NRG. Jedyna poprawna i używana czasami nieoficjalnie nazwa to Italo NRG. Artyści Eurobeat’u zawsze tworzyli pod wieloma pseudonimami, zależnymi od  nastroju utworów lub tego, kto jest autorem tekstu. Tytuły piosenek w późniejszym okresie, były czasami wybierane z  istniejących już popularnych utworów z poprzednich dekad, jednak nie miały z nimi nic wspólnego. Wiele tytułów można podporządkować po kilka kategorii, w szczególności mając na uwadze okres od końca lat ‘90: samochody, wyścigi samochodowe, energia i poczucie energii, miłość, muzyka i taniec, Japonia oraz sam Eurobeat.

Największy okres popularności muzyki Eurobeat przypada na lata 1987 - 2000. Od roku 1984, kiedy włoska muzyka klubowa zaczęła odnosić sukces, produkcje Italo Disco zaczęły wypływać na rynek azjatycki. U schyłku świetności Italo Disco w 1987 roku, swoją karierę rozpoczynała grupa zaledwie kilka lat młodszych w stosunku do twórców klasycznego Italo producentów, których nowa muzyka, nazywana "nowym Italo Disco", skierowana była właściwie tylko na rynek włoski i azjatycki.

Stała się ona nowocześniejszą i szybszą kontynuacją Italo Disco. Jeszcze do roku 1992 można było usłyszeć wyraźne brzmieniowe opieranie się na starym stylu. Gdy na dobre rozpoczęła się nowa dekada, Eurobeat stał się już całkowicie odrębnym gatunkiem i choć nie zrezygnowano z tła Italo, było ono coraz mocniej mieszane z nowymi pomysłami, które dawały nowe syntezatory i indywidualny styl każdego z producentów. Nazwiska takie jak Giancarlo Pasquini, Mauro Farina, Giacomo Maiolini, to absolutna czołówka włoskich produkcji muzyki tanecznej na rodzimym rynku oraz na rynku Japonii i innych państw dalekiego wschodu pod koniec lat '80 oraz niemal przez całą następną dekadę.

Eurobeat stał się od 1990 roku osobną kulturą. Producenci gatunku nie tylko stworzyli unikalny wesoły, energiczny i maksymalnie taneczny styl, jaki z łatwością można było rozpoznać i skojarzyć z konkretnym nazwiskiem, lecz przetrwali też wiele zmian, jakie zachodziły w gustach wybrednych fanów. Wychodząc od Italo Disco, które zniknęło śmiercią naturalną, nie zostali pokonani ani popularnością Eurodance’u ani Euro House’u, które także po 2000 roku nie wytrzymały próby czasu. Wymienione cechy charakterystyczne Eurobeat'u, są bez przerwy, do dnia dzisiejszego głównym elementem przemawiającym za jego popularyzacją, nastrajając pozytywnie do życia.

Powstało wiele team’ów, w których pracowały ze sobą nawet małżeństwa. Wokaliści także spoza Włoch zaczynali i osiągali szczyt swojej kariery właśnie wchodząc w skład grup Eurobeat’u. Wytwórnie Asia Records, A.Beat-C., Time Records, Delta, Hi-NRG Attack, stawiające pierwsze kroki pod koniec lat ’80 i w pierwszej połowie lat ’90, dziś są już legendą, a w przypadku tych należących do Mauro Fariny czy Giacomo Maioliniego, stały się korporacjami muzycznymi, wyznaczającymi trendy w na wielu polach współczesnego rynku muzyki europejskiej, a szczególnie oczywiście włoskiego. Wytwórnie te mają na koncie liczone w setkach utwory, tylko co do tych, jakie możemy zaliczyć do Eurobeat’u.

Dziś po 25 latach, choć popularność Eurobeat’u ustała i w całości przeniosła się do Japonii, nadal jest tworzony w studiach wciąż w tym samym miejscu – na północy Włoch. Muzyka nabrała nowych cech, niemal całkowicie oderwała się od korzeni, kolejne eksperymenty muzyczne, korzystanie z nowinek technicznych i elementów innych gatunków oraz wyłączna konieczność zaspokajania gustów fanów z Azji, oddzieliły ją bezpowrotnie od Europy. Team’y zmieniły skład, rozpadły się, część osób odeszła na stałe, ale pojawiły się również nowe twarze, bazujące na doświadczeniu dawnych ekip, które jednak nie zaprzestały całkowicie nowych produkcji, a jedynie je dość znacznie ograniczyły.

Nowe pokolenie to obecnie dziś także dzieci dawnych i obecnych gwiazd, które nie tylko tworzą Eurobeat, mogąc pochwalić się pierwszymi muzycznymi nagrodami. Najdłuższa seria składanek na świecie „Super Eurobeat”, która stała się wyznacznikiem gatunku, liczy dziś ponad 230 części i co ważne nadal będzie kontynuowana. W okresie początkowym i największej świetności, płyty z tej serii pojawiały się regularnie na rynku co 2 miesiące! Single Eurobeat’u wychodziły równolegle we Włoszech na płytach winylowych. Swój bezdyskusyjny udział w promocji i przekazywaniu informacji ma Marcello D’Azzurro, założyciel fan klubu włoskiej muzyki tanecznej. Człowiek najbardziej związany właśnie z Mauro Fariną i Giancarlo Pasquinim, ich wieloletni prywatnie przyjaciel, mający także swój skromny produkcyjny udział w tym gatunku. Wydając co tydzień od 1986 roku, a w latach ’90 co miesiąc, swój magazyn „I Venti”, oraz prowadząc w Holandii sklep z płytami, pozwalał dawnym fanom Italo Disco, oraz wszystkim pozostałym, otwartym na całą włoską muzykę, mieć dostęp do nowinek i winyli z Włoch oraz płyt CD z Japonii.   

Eurobeat tworzony już docelowo na rynek Azji można rozpoznać po charakterystycznym układzie. Zsyntezowanych chórkach znanych jako „Sabi” (skrót od słowa Sabishigaru), co oznacza w Japonii „zapamiętać coś lub kogoś”. W przeciwieństwie do innych gatunków nowoczesnej muzyki, Eurobeat’u nie można rozpoznać po tekście utworu. Eurobeat jest bardzo szerokim gatunkiem, w którym można by ze względu na harmonię i rytm rozróżnić wiele podgatunków. Czasami przypomina disco, a niekiedy jest szybki i wesoły, oferując  akcenty gitarowe w Sabi. Typowa produkcja składa się ze schematu: intro → riff (muzyczna część bez głosów) → a melody (verse) → a melody 2(bridge) → a sabi (chorus) → riff → outro.

Ja wiem że po ponad 5 latach nie wypada odkopywać tematów, niemniej specjalnie założyłem konto tutaj by podzielić się informacją że Eurobeat ostatnio znacząco odżył, za sprawą nawiązań do japońskiej animacji "Initial D", oraz społeczności ludzi zainteresowanych driftem, gdzie właśnie ta animacja ma status bliski świętości.
Najprawdopodobniej to wszystko jest bez znaczenia, ale można spotkać późno w nocy lecące bokiem stare samochody z młodymi ludźmi w środku z rozkręconym "Everybody's Warming". Niektóre rzeczy dostają drugie, dość mocno niespodziewane życie.